18.4.21

Enta Ilha Grande (ii): o millor puesto ta pasar a resaca


Sabado en Ilha Grande y ya s'alufraba a fin d'a escapada. Bueno, no. En verdat, nos rebellemos con tal resaca que no tenébamos tiempo ta pensar en a tornada a l'atrol diya. Y pior encara quan no tenébamos augua en a cambra, encara que servidor en bebió d'a cheta, tot y que no ye recomendable en Brasil. Sarah prefirio beber coca-cola ixa nueit, no pas augua, pero con o zucre no sé si ixo sería millor... Y de paso, tamién caçasa, o licor tipico brasilenyo. O caso ye que nos ne puyemos o sabado de maitins firme cansos, pero nos desayunemos en o sobrebuén buffet libre d'a posada -servidor quasi remata con tot, Sarah encara yera con ansias y no se desayunó tanto-, nos descansemos un poquet más y a la fin reviscolemos.

Asinas, a ixo d'as once y media coladas, prencipiemos una curseta que s'entrefilaba curta y suave, de bells 50 minutos, por una ruteta circular que arrecorreba plachas, runias y gorgas dentre selva tropical folluda. Asinas, pasemos a o costau de bellas plachas pero no nos i fiquemos, prometendo fer-lo en tornar, y a nuestra primera aturada en tasament 15 minutos fue as Runias do Lazareto, antiga facienda, instalación miilitar y finalment garchola en a desembocadura d'un río an que bellas familias pasaban o día, eslechindo dentre l'augua salada y calient d'a placha, u dulce y fresca d'o regachuelo. I paremos, nos colemos en l'interior d'o edificio y nos faciemos bellas fotos, ta dimpués continar o camín, pasando por bellas runias, dica arrivar en un acueducto d'o sieglo XIX que en metat d'a selva y cubierto por a vechetación ufriba fotos y sensacions esparpallants. A o canto, bellas gorgetas an que nos quedemos una hora ficando-nos en un augua fresca que nos aduyó a pasar a resaca. Mientras bells momentos nos quedemos solencos, y un puesto asinas en intimidat no tien pre.

Decidius a continar o camín, tenébanos dos opcions: rematar a ruta circlar tornando ta Abraão y pasar por a placha, y seguir un esbarre que marcaba Cachoeira da Feiticera (Cascada d'a Fetillera u Bruixa). Como yéranos reviscolando, nos animemos a fer a ruta d'a cascada, que china chana picaba ent'alto y no yera tan suave como pareixeba. A metat camín nos trobemos con una parelleta una mica viella que conoixeba o camín y les demandemos si en quedaba muito, y o cierto ye que se tardaba arredol d'una hora en plegar-ie. Yo veyeba a Sarah cansa, y encara que me fan goyo as gorgas con cascada, tornar-ne no me pareixeba mala ideya. Pero Sarah yera con prous enerchías y me dició que ya que hébamos feito parti d'o camín, caleba rematar. De bitibomba pos! Y asinas, por metat d'a chungla y con bella araina graniza saludando-nos por o camín, a la fin arrivemos en a idilica y esparpallant cascada, que teneba bellas familias y parellas en ixe momento. Pero atra vegada, dimpués de ficar-nos en a fresca augua y fer as fotos posturetas, a resta en hopó, nos i trobemos solencos y prou que churgardiemos.

Bien contentetz, cansadetz pero con a resaca pasada, tornemos china chana y pleguemos en o lugar practicament de nueitz, lasos, fambrosos y canso perros. Pero contentos, firme contentos. Cenemos como chenerals y marchemos ta l'hotel, con a intención de fer-nos una ducha, descansar-nos una miqueta y dimpués salir a fer un caipirinha de nueitz. Pero yéranos baldaus y chusto quan nos decidíbamos a salir a retrepelo, pretó a plever: escusa perfecta, nos ne quedemos en a cambra y nos ne descansemos.

A l'atrol diya pertocaba a tornada, pero tardi, a ixo d'as quatre, asinas que aproveitemos o maitín en aprestar as cosas, chentar bien, caminar, y sobre tot, pasar un rato en a placha que o diya d'antis nos hébamos dixau por o camín: a Praia Preta. Repolida, con auguas turquesas, un fundo presidiu por o lugar d'Abraão, isoletas, barcos y selva tropical folluda, poqueta chent, temperatura perfecta y a millor companyía. Sin dubda, si o paradiso existe, yera ixo mesmo. Nos feba duelo de marchar, pero yéranos contentos: o viache fue perfecto, os dos nos merexíanos ixe retento, y o que prencipió estando un ligoteu sano, a lo millor iba a más y os dos lo yéranos veyendo.







No hay comentarios.: