29.8.21

Enta Salvador de Bahía (iii): dentre Cuba, Nigeria y Valencia


Copón bendito. He esborrau sin querer o borrador d'ista dentrada, que tant bien m'heba quedau. Pos a fer la d'aquell y a tornar-la a escribir, encara que segundas partis nunca no fuoron tant buenas como primeras. Nunca no m'ha pasau isto, pero estoi que bella vegada ha d'estar a primera. Deciba que china chana voi pillando-le a rutina a Salvador, que sin estar precisament grant, tien un encanto, encanto que le da más que más a suya chent, y a suya cultura y historia sincreticas. Y con a tranquilidat y calma, as que dan a experiencia y a moderación de l'esmo propia d'a edat, he visitau belunas d'as chisletas que Salvador ufre y que he iu apuntando. Porque tranquilidat y calma fan aposentar millor os alacetz de tot... pero no significan aturar. Ixo nunca!

A primera d'istas chislas ye o Elevador Lacerda, que con 72 metros d'altaria, en 30 segundos permite salvar as a costeras favelosas que deseparan o centro historico d'o Pelourinho d'a parti costera. Feito mientras a fin d'o sieglo XIX y reformau mientras o XX, ye una fita turistica d'a ciudat, presidida alto por a Praça Tomé de Souza, a la vegada escoltada por edificios historicos que ahuespedan institucions publicas y museus, dentre ells o famoso Palacio do Rio Branco. Con tot y con ixo, d'a plaza o que de verdat destaca ye o lenau que permite quitar as millors envistas da badia de Todos los Santos. Sobre o puyador en sí, no tien mica d'especial pero sí que ye practico ta comunicar un bico que pocos servicios ufre: nomás un supermercau chicot y caro, sin bancos, ni lavanderías, ni bars populars, ni cosa, fueras de restaurants pixautos y botigas de souvenirs, tot en un ambient hipster postureta. Servidor s'ha convertiu en una d'as 28.000 personas que a diario lo prenen ta fer vida cutiana, pos o suyo pre ye nomás de 15 centimos de real (bells 2 centimos d'euro), encara que por as vibracions que'n fa, quasi habrían de dar diners por prener-lo!

Ya abaixo, visité as principals fitas d'a parti costera: o Mercado Modelo y o Terminal  Turístico Náutico. O primer, ye un edificio neoclasico de prencipios d'o sieglo XX que agora ahuespeda botigas de beliquetz a ripas, y que probablement siga o millor puesto ta mercar souvenirs. O segundo, a man, ye a siede d'an que salen os barcos que comunican Salvador con as isoletas paradisiacas d'o suyo arredol, y que prou que visitaré, encara que si ye con companyia millor! As avenidas y carreras d'arredol ufren un ambient más puro brasilenyo, con favelas en a propia costera, y sobre tot, con edificios d'o sieglo XIX y XX en runias, enronados por a molsa u con paretz que pierden as colors a troces, dando-le ixe toque habanero dica o punto que un no sabe si ye millor restaurar y atrapaciar as fronteras, u dixar-las como están. Dentro d'ista estetica, sobresale a Basílica da Nossa Senhora da Conceiçao da Praia, feita mientras os sieglos XVIII y XIX sobre construccions previas, con una atractiva frontera y rodiada en o pueyo de dezaga por edificios de meyana altaria d'o sieglo XX pero ya enruniaus que pareixe que se l'haigan de minchar!

Atro diya fue t'o Forte de São Antonio, o zaguer d'os fuertes costeros que me quedaba por visitar en Barra, y que sobresale por o suyo faro, o segundo más antigo d'o Brasil, datau d'o 1698. Con una dentradeta una mica cara en contimparación con os atros monumentos d'a ciudat (20 reais, un poquet más de 3 euros), o fuerte ahuespeda bell par d'exposicions sobre a naturaleza y a historia maritimas d'o Brasil, y a la fin remata en un plano con un restaurantet y o propio faro, que tamién se puet puyar, y asinas alufrar belunas d'as millors envistas d'a ciudat. Recomendable, sin dubda! Ixe mesmo diya, arrecorrendo as plachas d'a Barra y de Ondina, disfruté d'o millor orache posible, d'o buen ambient brasinelyo y d'as envistas de cheneticas privilechiadas, dica plegar en Rio Vermelho. Por o camín, bi heba muitas muestras d'a firme presencia espanyola (más que más gallega) en a ciudat: o Clube Espanhol, l'Hospital Espanhol y l'asociación Caballeros de Santiago en yeran belunas. Y asinas, china chana, plegué ent'a Casa do Rio Vermelho, a onica fita turisticas sinyalada en a zona que no fuese placha: se trataba d'a casa d'os escritors Jorge Amado y Zélia Gattai, polida, con trastes y ropas d'a suya vida, y con exposicions d'a suya uebra, pero sobre tot, con un chardín y un patio polius an que retantir baixo o firme sol dimpués d'a cansera d'o maitín!

Atra d'as cosas que veyé y que me fació firme goyo fue o Dique Tororó, un entivo rodiau por un paseu-parque tranquilo an que esportistas, amigos, parelletas y familias feban gambadas. Dos carreteras principals escoltan o parque y a lacuniella, y quan pasas con l'auto y con o bus, o dique y o suyo arredol retratan envistas imposants. O parque teneba bell chimnasio a l'aire libre que servidor emplegó (pos os anyos pasan y cal cudiar-se-ne!). Dentro d'o galacho y en o paseu, as estatuas d'as divinidatz orixás remeraban a firme presencia d'o candomblé, relichión que o suyo orichen ye a relichión iorubá de Nigeria, Togo y Benim. Por un costau, o paisache yera presidiu por o estadio Fonte Nova, an que as collas de fútbol locals, Bahia y Vitória, chugan, y que tamién ha ahuespedau importants fitas esportivas internacionals. Pero sin dubda, o más intresant d'o entivo yeran as favelas que le rodiaban, a piet de carretera y que pareixeban que s'hesen de minchar l'augua!

Y ta rematar istas chisletas, charraré de Boa Viagem, parti costera ent'o norte d'a ciudat, mullada por as auguas d'a badía de Todos los Santos. Con un placha local tranquileta pero con ambient, que pareixeba quitada de Filipinas por os callizos y as construccions a meyo fer d'o suyo arredol asinas como l'ausencia total de foranos y por o loquear d'as gallinas y o quiricar d'os gallos, yera idilica de tot. Y de fundo, presidida por a Igreja y por o Forte de Monte Serrat (curioso toponimo catalán derivau d'a devoción d'o particlar que en o sieglo XVI donó o terreno), an que se tienen sobrebuenas envistas de l'atardixer d'a badía, y que por desgracia yeran trancaus. Por desgracia, u por fortuna, pos quasi m'estimaba más de disfrutar d'o pueyo en sí, de l'arredol d'as construccions, que d'o suyo interior! Chenté por astí, en l'onico restaurant estiloso d'a redolada pero masiau caro... u no pas tanto, porque chenté ta dos personas, y pillé enerchías t'a clase de baile que teneba horas dimpués. En os arredols d'o fuerte y d'a ilesia, un chicot faro, ninos chugardiando, parelletas y pescadors pasaban as horas; por tierra, me trobé con gosaralla de gallinas y crabas, farsida de moscas y que pudiba, probablement repuis de bell ritual candomblé feito a nueit d'antis.

Caminar por Salvador remera a caminar por La Habana. Y ixo que quan estié en a capital cubana yera masiau chicot, pero os paralelismos son evidents. Por retes socials ixo me diz a chent de contino. Y ye que o sincretismo europeu, americano y africano, derivau d'a fosca historia d'a esclavitut colonial, han dau dos resultaus paralelos. Edificios colonials y art decó en erotica decayencia, chunto con os feitos relichiosos aduyan a ista impresión. Y si un se fica en as partis más locals, remera a Manila. Tamién, por tamanyo y contimparación personal, a bell amigo le deciba que Salvador ye a Rio o que Valencia a Barcelona. Por ixo o títol d'ista repetida dentrada: dentre Cuba, Nigeria y Valencia, pero sobre tot, Salvador.

No hay comentarios.: