Plegué en Hanoi fa una semana, concretament en a residencia d'a ciudat universitaria d'a Universidat de Hanoi (acronimo inglés: HANU), an que o treballo m'heba reservau

No he tardau guaire en parar cuenta de que o puesto que m'ha dau o treballo no ye tant

Con moto y con milloras china chana, o mío animo ye iu millorando en istos siet diyas.Tanto que m'he decidiu a escribir aquí dimpués d'un mes sin fer-lo. Aduya tamién que a mía companyera de treballo espanyola, Paloma, m'ha ufierto muitas claus, m'ha dau buenas conversas y tamién me ye presentando chent. D'atra man, tien un noviet y a vegadas pareixe una mica ausente, pero feremos la d'aquell. En o treballo, tot y que as relacions en linia yeran prou viciadas, con buena cosa de carranyos de todas as partis, as cosas presencialment son prencipiando bien con as chefas y as companyeras.
Y ta empentar istas millorías, o mío buen amigo Miguel -d'o que he charrau por aquí varias vegadas- y a suya chirmana Marta, son fendo un tour por Vietnam, y o primer cabo de semana coincidiemos en Hanoi. De buenismo implaz, faciemos turismo por os puestos que ya heba visitau fa quatro anyadas y que comenté aquí (Templo d'a Literatura, Mausoleu de Ho Chi Minh, vías d'o tren, bella pagoda y bella casa historica no centro d'a ciudat, galacho de Hoan Kiem) y nos faciemos tamién bellas bieras, tanto por os propios puestos turisticos como por os puestos universitarios d'arredol d'a universidat. Rematoron d'animar-me en una primera semana que, como soi decindo, yera baixet.
Y sobre cosas extranyas, d'ixas que tanto goyo me fa comentar, pos puedo decir que en os mercaus a la fin veyé a carne de can, y prou que la tasté: sin estar desagradable, tampoco no yera sucosa... Un cuchiflito sin más. Tamién prebé dos academias de salsa y bachata, una d'ellas un escule, y l'atra buena, pero todas as dos con detalles de sociedat vietnamita muito diferents a la sociedat filipina: siempre preocupaus por os diners y o cobro d'as cosas, te fan sentir incomodo a vegadas, sin mala intención, pero monetizando tot en exceso. O intrés y a desconfianza -y a vergüenya- priman sobre a cercanía humana, igual que quan muitos locals te s'ufren a conversar con a onica intención de millorar o suyo anglés y no pas d'estableixer una relación humana.
Sin animo de fer iste post más luengo ni de detallar cada cosa que he feito, cal decir que no veigo Hanoi
igual que lo veyé as dos primeras vegadas que i estié. No sé si ye por o
efecto postpandemia, por a baixada d'o turismo por a propia pandemia y
os pres d'os vuelos, porque ista sociedat ye prou esferent a la filipina -a mía referencia- u porque o mío propio estau animico fa que veiga as
cosas mas grisas y o mío momento de vida fa que tienga atras aspiracions. Mirando d'estar obchetivo, creigo que ye una mica de
tot. Agora mesmo, levando nomás una semana y millorando cada diya, creigo que no me lo he de pasar mal ista anyada aquí, que voi a cabidar buena cosa de diners -bella cosa que ya amenistaba- y que no tendré mala vida, pero no creigo que isto de más de sí. A mía cabeza y a mía vida son esferents que quan plegué en Manila, y antimás isto socialment no ye Filipinas.
No hay comentarios.:
Publicar un comentario