10.2.23

Enta Tuy Hòa: encanto familiar


A segunda etapa d'a mía ruta costera por o centro-sur de Vietnam yera Tuy Hòa, ciudat de bellas 200.000 personas que no dentra en os circuitos turisticos vientamitas, y muito menos os internacionals, an que pasé atras dos nueitz. Prenié un bus dende Quy Nhơn, que l'aloix m'heba aduyau a mercar, y astí mesmo coincidié con un mesache asabelo de maho que me dio conversación, encara que en primeras yo quereba ir a lo mío ritmo ascuitando mosica con os auriculars. Tipica situación filipina, no de fácil trobar en Hanói.

En arrivar-ie, atra vegada me trobé un aloix acullient y astí mesmo logué una moteta, a Marqueta 18, con a que preté ent'o norte ixa mesma tardi, visitando as plachas de Ganh Da Dia, Mui Yen, Ganh Ong, y mesmo me vagó, en a tornada, de parar en o templo budista de Chua Than Luong. Tot ixo, no sin antes pasar y fer-me a foto de rigor en o Thap Nghinh Phong, escultura chigant en o paseu maritimo d'a ciudat y que ye simbolo d'a mesma dende o 2021 que s'inauguró, y que en verdat no ye so que un sacacuartos, pos ta aturar-ie y fer-te a foto has de pagar, poco, pero has de pagar: un reclamo turistico sin de valor.

Pero lo que sí que tien valor, y muita, ye a carretera costera dentre rozals y dunas, esnavesando lugarichons locals an que os ninos chugardeyan y te saludan, tot mezclau con bell bua que impresionaba por a suya grandaria. Por desgracia, aquí me fue más difícil trobar una caleta escoscada an que ficar-me en l'augua, pero tampoco no me fació duelo, pos ya levaba dos diyas ficando-me-ie. De placha en placha, me se pasó lo tiempo y me s'ixuplidó chentar, tanto que l'estomaco ya me yera carranyando. Asinas que, en metat d'un lugarichón,, aturé en a replaceta an que yeran celebrando o tết y me preté un báhn mì (entropán vietnamita) y un suco con os que recuperé enerchías y continé o mío camín de tornada, pasando por o templo de Chua Than Luong, que encara me vagó de visitar. Os templos relichiosos no yeran en a mía achenda de visitas, pos ya en he vistos muitos, son totz más d'o mesmo, y no de no estar que tiengan una valor historica u paisachistica especial, pos ya no gasto más tiempo en ells. Pero por as horas que yeran y por trobar-se en metat d'o camín, iste me feba vez, y he de reconoixer que no estió mala visita, pos yera bien aprestadet, grant y repoliu. Astí veyé o lusco, ta tornar ya finalment en a ciudat.

As nueitz d'a ciudat de Tuy Hòa yeran de raso esferents a las que tenié en Quy Nhơn, con muita más actividatz de restaurentetz y barichetz locals, replacetas con celebracions familiars d'o tết, y tot isto no limitau a quatre callizos, sino que s'ixamenaba por tot o centro d'a ciudat, lo indicase u no Google. Antimás, o trafico me pareixió millor chestionau. Digamos que, contrario a la mayoría de puestos no turisticos de Vietnam, en Quy Nhơn aconsiguié aproveitar as nueitz tamién, sin de borina, pero sin d'aburrimiento.

O mío segundo y zaguer día en Tuy Hòa lo prencipié visitando o templo champa de Nhan, alto d'un lumo en o centro d'a ciudat. En a dentrada, gratuita, m'abordó una mesacheta choven, de 27 anyos, que yera fendo una gambada con o suyo fillet de 2. Yera mayestra d'anglés en una escuela d'a ciudat, encara que veniba d'atra, y astí viviba con o o criet y con suyo mariu, que en ixe momento yera treballando. Me explicó una mica o monumento, y me deciba que astí en Tuy Hòa teneba una vida tranquila y feliz, sin d'aburrimiento, y que yera muito contenta con tot. A mesacha yera polideta, simple y con encanto, y transmitiba muita enerchía de vez que serenidat. Sin malicia denguna, a mesacha enamoraba, y ascape pensé que Quy Nhơn sería un puesto ideyal ta fer una vida y una familia con Phuong.

Dimpués de prencipar o diya d'una traza tant polida, le preté a la Marqueta 18 dica rematar en a placha de Son Dung, atra vegada esnavesando lugarichons, rozals y campos de dunas deserticas. Por o camín, me trobé con un d'os grants problemas que m'acompanyarían ya por a resta d'o viache: l'airera. Yera fortiza y levar a moteta no yera mica fácil. Y en os campos de dunas, bandadas d'arena t'abatanaban de cabo quan. Pero no tot ha d'estar gloria y paz. En Son Dung trobé una caleta coralina repolida an que me capucé y nadé, mirando-me os peixes con as mías gafas d'augua, y en a tornada tamién aturé en atras plachas, ya sin ficar-me-ie. As caletas amagadas ufriban buen banyo, no pas os arenals grants, an que caleba parar cuenta con as olas.

En a badía de Vung Ro aturé a fer-me un café en un guarichet en a carretera alto d'o puerto, que ufriba envistas esparpallants. Y d'astí continé ent'a mía zaguera aturada d'o diya, o faro de Dai Lan, an que un sinyal diz que ye o puesto más a l'este d'o país, encara que mirando-me-lo por o rete y os mapas, en verdat ye unatro cabo a pocos kilometros, por o que tamién pasé ixe mesmo diya. O faro de Dai Lan ye de pago, pero ufre un recorriu circlar d'una horeta a piet, que facié indo por a placha y tornando por o mont. Yera la primera vegada que estiraciaba as garras dende Camboya, prevando o mío piet, que china chana m'iba dando concesions, y bien que lo agradeixié. Cal decir que a placha astí yera escoscada y repolida, pero en estar rematando o diya, y sobre tot en haber un temporal fuerte, no fiqué so que os míos pietz.

Si de Quy Nhơn deciba que pareixeba achuntar os puntos negativos d'una grant ciudat -estrés, trafico- y os negativos d'un lugar -monotonía, aburrimiento-, de Tuy Hòa a impresión que me levé estió chusto a contraria. Sin estar una grant ciudat, más acorde con o mío estilo, no yera aburrida y sí tranquila. L'ambient familiar en as replacetas y os paisaches, as plachas, campos y planas en a redolada, fan d'ixa ciudat un d'os millors puestos que he conoixiú ta fer niedo. Y toda ixa sensación se vio reforzada con o repoliu charrazo que tenié con a mullereta y o suyo fillo en o templo champa de Nhan.

2 comentarios:

Anónimo dijo...

Marco, yes un romantico. Me'n foi contento por tu.

Choben dijo...

:-)