16.3.23

Enta Núi Trầm: naturaleza y tranquilidat a man d'a Universidat de Hanoi


Feba tiempos que heba visto una curseta ta fer cerca d'a Universidat de Hanoi, un pueyo d'ixos tipicos en o norte de Vietnam dito Núi Trầm, mallo en metat d'a plana, os que definen paisaches como os de Ninh Binh, pero ixo, a man d'o mío puesto de treballo y vida. Y feba tiempos tamién que le deciba a Phương que quereba fer ixa curseta un cabo de semana, y ella me deciba que sí, que sí, tot refitolera, y ye que por muito que me diga lo contrario, sé que de cabos de semana s'estima más d'atros plans. Pero en ista que ella teneba o cabo de semana ocupau por un curso, y yo aproveité ta visitar iste puesto.

Lo cierto ye que no teneba guaires espectativas, pos un puesto en a muga con a urbe de Hanói no heba d'ufrir guaire naturaleza, ni lo que yo clamo "pureza". Y galbán por ixo, y porque o viernes d'antis m'heba feito bella biera mientras a nueit, encara dandalié en ir-ie, y en salié a ixo d'as 10 bien coladas. Pero arrivar-ie nomás me costó 37 minutos, y lo cierto ye que ya nomás a plegada me sorprendió. Sí que'n yera natural y rural, sí. Con os suyos buas, rozals, chents treballando a tierra, sonrisas y ninos saludando-te. Veyé o mallo pero entre que iba canso y con tiempo, prencipié rodiándolo y explorando os puestos d'arredol en primeras, ta dimpués dentrar-ie finalment. Pero mesmo asinas, me decidié por visitar una espelunga en o piet d'o pueyo antis que no puyar t'as tucas.

A espelunga de Núi Trầm yera grant, teneba aprestada un altar d'oración budista, y en un cantón bien amagau heban edificau una casa con corridors que se veyeba deshabitada dende fa muito, u quasi, porque astí m'acompanyoron os moriciegos. Sin dubda, un plus t'a cursa, de no estar porque en veyer-me turista miroron d'escular-me logando-me una lanterna que no caleba, pos a espelunga yera iluminada. Yo, que ya me las voi sabendo, no acepté. Tipico de Vietnam, y mesmo se fan a risalleta quan les critico por istas cosas, pero lo cierto ye que, lo menos cara t'o turista occidental, istas cosas restan muito. Diría que ye una d'as piores cosas d'o país.

Visitau os arredols d'o mallo y a espelunga en o suyo piet, preté a puyar-lo, lo que tasament cuesta 20 minutos, encara que a yo, que iba galbanot y más dimpués d'as bieras d'a nueit d'antis, me costó una mica más. Mesmo asinas, puyé dos d'as tucas d'os mallos y disfruté d'o silencio y d'un aire más escoscaus que no en a urbe, encara que tampoco no se puet decir que plegase a estar limpio de tot. O paisache yera rural, de rozals y lugarons, y a la fin en l'horizont, as primeras urbanizacions y rascacielos de Hanoi. Por o camín, me trobé bella colla d'escursionistas, bella parella y bella clica de chovenastros que bi iban ta relaixar-se y fer lifaras. Sincerament, no m'asperaba bella cosa asinas tant a man de casa mía, prou que sorpresa positiva. L'onico punto negativo yera o exceso de basuera, atra d'as -pocas- cosas que no me fan goyo de Vietnam. Mesmo i veyé a la chent chitando por tierra repuis plasticos, y estié por decir-les-ne, pero estando forano en un país muito argüelloso, y querendo disfrutar d'a tranquilidat d'o puesto, pos pasé.

Dimpués de fer as tucas, tomando-me o mío tiempo pos o puesto lo mereixeba por a tranquilidat que transmitiba, pillé a motomarqui y dondié en os arredols, veyendo una mena de fortaleza alto d'un pueyo de tasament 10 metros cuadraus y bellas decenas de metros d'altaria que a saber dios cómo la heban construita. Pasé tamién por rozals saludando a la chent que i treballaba, y me miré en o maps qué cosetas podeba fer por astí, pos encara teneba tiempo por debant. Asinas, marché t'a pagoda de Tran Gian, un d'os monumentos historicos de Hanói, inaugurada en o sieglo XII, encara que l'actual edificio ye d'o XVII. Me sorprendió, no por polida ni porque os edficios relichiosos me pareixcan especialment intresants ya, sino por a suya historia y os repuis d'a mesma, como as losas con tartaruga adedicada a os buenos estudiants y doctors, y que son tant famosas en atros puestos como o Templo d'a Literatura. A man d'a pagoda de Tran Giang bi heba una cantineta d'o chenté roz con una masa y tortilleta, y encara que en primeras os aimos me pareixoron bordes, ascape pretoron a charrar con yo y o sinyor, ya viellet, me mostró tot ilusion a suya nueva canal de Youtube sobre as suyas visitas t'os monumentos de Hanói. Me suscribié porque me fació gracia, pero cata tú que mirando-me bell video, en verdat son intresants y bien feitos!

Plegando en o lusco, encara me miré en o maps si heba bella cosa más ta fer por a redolada, y trobé o lugar historico de Dinh So con a suya grant pagoda ancestral, y astí que marché, pero resulta que os sabados ye trancau, asinas que me quedé con as ganas de veyer-lo. Con tot y con ixo, lo trobo a sincusa perfecta ta tornar bell diya conPhương y relaixar-nos por astí. Aproveité, ixo sí, ta fer-me un café sobrebueno en a marguin d'o galacho que presidiba a dentrada d'o lugar historico, y tamién he de decir que por o camín, veyé un partiu de fútbol de mesachotz de bells 10 anyos en un campo rural de tierra presidiu por chicotz pueyos. Os suplents pareixeban aburrius, dica que me veyoron y pretoron a correr enta yo ta saludar-me y charraputiar una mica anglés con l'onico forano que pasaba por así ixe diya. Yo yera bien contento y feliz, pos ixo yera bien traquilo y muito más humano que no a urbe de Hanói. Quasi pareixeba que yera en o lugar de Phương, nomás que a distancia t'o mío puesto de treballo yera de tasament 30 minutos!

A cursa de Núi Trầm ye d'ixas que deixan buen sabor de boca porque no m'asperaba o que iba trobando. A cada fita d'o diya, una nueva sorpresa, y tot untau de tranquilidat, naturaleza y cordialidat de chents que no viven con o estrés d'a cercana Hanói. Sin dubda, i tornaré ta ista mena de Chuslibol de Hanói, y a sincusa perfecta ye visitar Dinh So. Antimás, ir-ie dende casa me cuesta nomás diez minutos más que ir t'o centro. Ixo sí, rematé tant baldau que ixe sabado no marché ta Habanera a danzar bachata, como ye ya quasi tradición en yo.

Nota: dos semanas dimpués, i torné, ista vegada con Phương, que me contrimostró estar más aventurar d'o que me pensaba.


No hay comentarios.: