impresión guaire buena. Me pareixió una ciudat masiau postiza, fació mal orache, miroron d'escular-me en as montanyas de marbre, y estió una etapa entre Hoi An y Hue, ciudatz que ufren muito más t'o turista. Manimenos, a mía companyera de treballo malaguenya, Paloma, a propia Phuong, y más chent, me dicioron que caleba dar-le una segunda oportunidat, que a primera vegada que i vas no te pareixe un puesto guaire atractivo, pero que quan bi tornas, sí que'n ye. Y ista yera a ocasión perfecta.
me s'enfarrucó tot agresivo. Por fortuna, ista vegada no teniemos monos malfarchaus; de feito, i trobemos menos monos. Y dimpués de feitas as fotos de rigor dende os lenaus que o templo en o pueyo ufre, marchemos ta una cala a tasament cinco minutos en moto, dita Bay Ban, an que bi heba tres u quatre guariches de placha repolius ta chentar, pero con fama d'esculabolsas seguntes as opinions de Google. A verdat ye que o puesto yera un paradís, a tasament quince minutos d'o centro de Da Nang, y como tampoco no bi heba millors opcions en a redolada, astí que chentemos. Y quan plegó a cuenta, la verdat ye que tampoco no estió un timo, pos encara que os pres yeran más caros que no o común vietnamita, tampoco no yeran un desachero y o puesto lo mereixeba.
pas freda. As auguas turquesas coralinas yeran de paradís filipino, encara que aquí o puesto natural y paradisiaco yera presidiu a la fin por os rascacielos d'a urbe, si bien l'augua yera escoscadisma y a cala muito intima. Tanto que Phuong y servidor marchemos bells 50 metros dillá, y estiemos solencos baixo un arbre, bien divertius mientras bellas horas, dica que decidiemos continar o nuestro camín.Yo quereba pillar una pista que arrecorreba o pueyo por alto, y antis de plantar-nos en a pagoda de Son Tra, ya miremos d'acceder-ie por dos entradas esferents, pero en as dos bi heba sinyals y vichilants decindo que yera vedau o acceso con motos automaticas, que nomás con motos manuals. Confitaba que en belún d'os atros dos accesos a la pista nos deixasen pasar, pero no: u moto manual u cosa. Asinas que faciemos la d'aquell y nos ne quedemos sin arrecorrer a pista por alto d'o pueyo de Son Tra. Y ye que quan o destino no quier que visites un puesto, pos tampoco no cal forzar-lo y ye millor buscar alternativas.
Encara de diyas, tornemos ta l'hotel y ya podiemos entrar en a cambra, an que nos duchemos y nos metiemos pinchos ta l'actividat d'a nueit. Encara que yo heba pensau en aproveitar a urbe de Da Nang, con un mercau nocturno y puestos de borinas, mesmo mirando de trobar bell bar latino, Phương pensaba que yera millor pasar a nueit en Hoi An, a ciudat patrimonial por excelencia vietnamita, repolida, y encara que feita por y t'o
turismo, ye una d'ixas fitas que no te puetz perder si yes en o país. Remero que quan i estié, en 2020, la prenié con muito goyo, pos me permitió aliviar aire puro y caminar por carreras piatonals y agradables, cosa que no podeba fer en Manila. Y agora, tornando con a millor companyía posible, a de Phương, pos no podeba salir mal. Nos ne costó plegar-ie bells 45 minutos dende Da Nang, pero fació vez, y astí cenemos un plato tipico local, faciemos gambadas por o centro historico, visitemos a sucursal d'a interpresa de vins en a que antis treballaba Phương, y o millor de tot, nos faciémos un té chelau mót, que nomás fan en una botigueta en o centro d'a ciudat, y que ye o millor té chelau que he tastau en a mía vida. Le demandé a Phuong que cómo conoixeba ixo, y me dició que en un viache de treballo le'n amostroron. Lo dito, no ye mica conoixiu, pero si pasatz bell diya por Hoi An, no perdatz a oportunidat de fer-tos un d'ixos tés, que tasament cuestan 80 centimos d'euro.
Nomás un diya en Da Nang -y Hoi An- ya me yera fendo honra ta liberar tensions, y ixo que encara quedaba por debant o millor, pero ixo me lo reservo t'as proximas dentradas.


No hay comentarios.:
Publicar un comentario