7.4.23

Enta Da Nang (i): una segunda oportunidat


No teneba descanso dende nadal y aquí en Vietnam se treballa muito, más encara si soi quitando-me a carrera de Matematicas de vez. Asinas que os míos livels d'estrés yeran plegando a os topes, amenistaba una paradeta y le dicié a Phương de pillar-nos un viernes libre ta fer un cabo de semana amplo de desconexión. Phương accedió y astí que paremos un viache ta Da Nang, a grant ciudat costera d'o centro d'o país, a tercera por población y que tien muita popularidat dentre os vietnamitas.

En Da Nang heba estau en o mío viache de chiners de 2020, pero no me levé una impresión guaire buena. Me pareixió una ciudat masiau postiza, fació mal orache, miroron d'escular-me en as montanyas de marbre, y estió una etapa entre Hoi An y Hue, ciudatz que ufren muito más t'o turista. Manimenos, a mía companyera de treballo malaguenya, Paloma, a propia Phuong, y más chent, me dicioron que caleba dar-le una segunda oportunidat, que a primera vegada que i vas no te pareixe un puesto guaire atractivo, pero que quan bi tornas, sí que'n ye. Y ista yera a ocasión perfecta.

Asinas, o viernes de maitinadas pillemos un vuelo bien luego y nos plantemos en Da Nang a ixo d'as nueu d'o maitín, ta deixar as nuestras cosas en l'hotel que pillemos, meter-nos ropa veranenca, logar a moto -marqueta 19- y prencipiar a descubrir puestos. Marchemos t'a peninsula de Son Tra, un grant penyón que trestalla a ciudat en dos, convertiu en reserva natural en a suya tuca, con o templo budista turistico de Chua Linh Ung, que remeraba bien de quan i estié fa tres anyos, pos un mono me s'enfarrucó tot agresivo. Por fortuna, ista vegada no teniemos monos malfarchaus; de feito, i trobemos menos monos. Y dimpués de feitas as fotos de rigor dende os lenaus que o templo en o pueyo ufre, marchemos ta una cala a tasament cinco minutos en moto, dita Bay Ban, an que bi heba tres u quatre guariches de placha repolius ta chentar, pero con fama d'esculabolsas seguntes as opinions de Google. A verdat ye que o puesto yera un paradís, a tasament quince minutos d'o centro de Da Nang, y como tampoco no bi heba millors opcions en a redolada, astí que chentemos. Y quan plegó a cuenta, la verdat ye que tampoco no estió un timo, pos encara que os pres yeran más caros que no o común vietnamita, tampoco no yeran un desachero y o puesto lo mereixeba.

Ya chentaus, nos faciemos una biera y dimpués baixemos ent'a placha, an que nos fiquemos en l'augua. Ta Phuong yera freda, ta servidor yera normal, no pas caldo, pero no pas freda. As auguas turquesas coralinas yeran de paradís filipino, encara que aquí o puesto natural y paradisiaco yera presidiu a la fin por os rascacielos d'a urbe, si bien l'augua yera escoscadisma y a cala muito intima. Tanto que Phuong y servidor marchemos bells 50 metros dillá, y estiemos solencos baixo un arbre, bien divertius mientras bellas horas, dica que decidiemos continar o nuestro camín.

Yo quereba pillar una pista que arrecorreba o pueyo por alto, y antis de plantar-nos en a pagoda de Son Tra, ya miremos d'acceder-ie por dos entradas esferents, pero en as dos bi heba sinyals y vichilants decindo que yera vedau o acceso con motos automaticas, que nomás con motos manuals. Confitaba que en belún d'os atros dos accesos a la pista nos deixasen pasar, pero no: u moto manual u cosa. Asinas que faciemos la d'aquell y nos ne quedemos sin arrecorrer a pista por alto d'o pueyo de Son Tra. Y ye que quan o destino no quier que visites un puesto, pos tampoco no cal forzar-lo y ye millor buscar alternativas.

Encara de diyas, tornemos ta l'hotel y ya podiemos entrar en a cambra, an que nos duchemos y nos metiemos pinchos ta l'actividat d'a nueit. Encara que yo heba pensau en aproveitar a urbe de Da Nang, con un mercau nocturno y puestos de borinas, mesmo mirando de trobar bell bar latino, Phương pensaba que yera millor pasar a nueit en Hoi An, a ciudat patrimonial por excelencia vietnamita, repolida, y encara que feita por y t'o
turismo, ye una d'ixas fitas que no te puetz perder si yes en o país. Remero que quan i estié, en 2020, la prenié con muito goyo, pos me permitió aliviar aire puro y caminar por carreras piatonals y agradables, cosa que no podeba fer en Manila. Y agora, tornando con a millor companyía posible, a de Phương, pos no podeba salir mal. Nos ne costó plegar-ie bells 45 minutos dende Da Nang, pero fació vez, y astí cenemos un plato tipico local, faciemos gambadas por o centro historico, visitemos a sucursal d'a interpresa de vins en a que antis treballaba Phương, y o millor de tot, nos faciémos un té chelau mót, que nomás fan en una botigueta en o centro d'a ciudat, y que ye o millor té chelau que he tastau en a mía vida. Le demandé a Phuong que cómo conoixeba ixo, y me dició que en un viache de treballo le'n amostroron. Lo dito, no ye mica conoixiu, pero si pasatz bell diya por Hoi An, no perdatz a oportunidat de fer-tos un d'ixos tés, que tasament cuestan 80 centimos d'euro.

Nomás un diya en Da Nang  -y Hoi An- ya me yera fendo honra ta liberar tensions, y ixo que encara quedaba por debant o millor, pero ixo me lo reservo t'as proximas dentradas.

No hay comentarios.: