14.4.23

Enta Da Nang (ii): disfrutando d'os puestos amagaus


Segundo diya en Da Nang, y ista vegada lo quereba dedicar a trespasar o famoso Hai Van Pass, puerto costero que desepara Hue de Da Nang, u millor dito, o Vietnam d'o Norte d'o Vietnam d'o Sur. Yo ya lo heba feito en chiners d'o 2020, y me fació asabelo de goyo. As envistas que o puerto ufre son esparpallants, y en a tuca, u historica muga, como se quiera considerar, bi ha repuis d'os fortetz construitos por os estadounidenses mientras a guerra.

Asinas, bien descansaus y desayunaus, pillemos a moto y ent'o norte que marchemos. A ideya yera plegar dica Lăng Cô quasi d'o tirón, y d'astí ir tornando china chana fendo paradetas. Y asinas faciemos, u quasi, pos en a tuca, con previsión de tornar por atro camín y tamién por a fredor que feba mientras íbanos con a marqueta19, aturemos. Veyemos os fortetz norteamericanos, encara que ista vegada o recinto yera cletau y no se podeba pasar. A que fin? Pos porque yeran fendo una recontrucción d'o antigo fuerte que bi heba, tamién chusto astí, en a tuca-muga, y que deseparó o reino d'o norte y o reino d'o sur dica o sieglo XIX. Curiosament, en os sinyals se feba referencia a ista antiga muga historica, pero no pas a la muga más recient d'o sieglo XX y os suyos fortetz estadounideses como testigos.

Como feba fredor y o puesto convidaba, nos faciemos un café sobrebueno, con envistas esparpallants, y pasaus bells minutos continemos a nuestra ruta dreitos enta Lăng Cô, que remeraba poliu, pero no pas tanto como yera ixe diya. Con auguas turquesas paradisiacas tanto en o mar como en a boca d'o río que astí esbocaba, debuixando un mandre repoliu, tot presidiu por una iglesia en o lugar. Por ixe mesmo camín tornemos a veyer o plano con mangueras chitando augua en os cambions de fozins, encara que a más grant parti d'ells chitaban augua sin haber cambions ixe diya. Ye una cosa que me trucó muito o ficacio a primera vegada que lo veyé, chusto astí, y agora yera Phương a sorprendida, que no lo heba visto antis tampoco.

Plegaus en Lăng Cô, ista vegada no arrecorriemos o galacho que tien o puesto, como facié en 2020, sino que exploremos una mica o lugar en a marqueta dica plega en a costa. A placha yera un chigant arenal virchen, sin quasi actividat turistica, repoliu y de colors turquesas. Yo quereba pillar una barquichuela ta marchar t'a isla de Hon Son Cha, que be d'estar una maravilla natural quasi desconoixida, por pero desgracia no trobemos forma, pos no ye una atracción turistica conoixida y os barquetz pesquers ixe diya no faneyaban porque o mar yera peligroso. En a placha nomás bi heba tres postetz, humildes pero con muito encanto, an que predominaba o marisco como comida. En ixe momento, bell par de mesachas locals se fotiaban en a placha, y una colla de quatre u cinco ninos chugardiaban en l'arena. En os postetz, bi heba arredol de 50 personas en total, todas u quasi todas foranos occidentals. No tenébanos fambre, pero nos ne faciemos una biera y charremos d'os esferents turismos que se fan en Vietnam. Y ye que mientras o publico asiatico ye muito más aficionau a macrocompleixos, que muitas vegadas imitan ciudatz europeas, que no son mica sostenibles ni ambientalment ni humanament y que nomás beneficial a os inversors, muitos occidentals -os no fachendosos- nos estimamos d'ir ta puestos tranquiletz y disfrutar d'o Vietnam más autentico en ambients relaixaus.

Dimpués d'a biera faciemos una gambada por a placha, que yera escoscadisma, mesmo corriemos una mica y nos grabemos danzando bachata en a placha. Más felicidat no se puet tener en a vida, y en tornar d'o viache, Phương me confesó que ixe estió o suyo momento favorito. Dimpués, a ixo d'as dos, tornemos con a moto, arrecorriendo bells metros d'o galacho que se troba a l'atro costau d'o lugar, do por desgracia veyemos bells resorts y edificios grants en construcción, y busquemos un puesto ta chentar. Yo ya me veyeba a Phương, que ye muito esquisita t'a birolla, rechirando en muitos guariches ta chentar, pero yo quereba curtar raso: asinas que dimpués de pasar por tres postetz, marchemos t'o mercau local y astí bi heba una cantineta do aturemos. Astí y prou! Y bien que nos salió a chugada, pos nos ufrioron una carne y una mena de pho de focín (sopa sucosisma con pasta de roz y carne) que yeran una delicia. Y as mullers que lo aprestaban yeran asabelo de simpaticas. Millor no hese puesto salir a chugada! Nos esplicoron tamién que o puesto nomás teneba dos meses de turismo, que de nueitz no se podeba fer guaire cosa y que a más grant parti d'a población d'o lugar yera cristiana, con quatro iglesias en o lugarón. Phương conoixeba de oídas o lugar, pero no s'hese imachinau ixa belleza de puesto, y yo veyeba tot contento cómo yera disfrurtando con as mías tipicas rutas de exploración.

Chentaus y firme contentos con o descubrimiento de Lăng Cô, tornemos china chana por puerto de Hai Van, ista vegada aturando ta fer fotos y disfrutar d'o paisache. Ta innovar una mica, pillemos una pisteta que apareix marcada en o maps, quasi plegando en a tuca y que se suposaba yera circlar, ta conoixer una mica millor ixe serrallón que, dito siga de paso, tamién marca a esferencia climatica dentre o norte y o sur de Vietnam. En verdat, a segunda parti d'a rota circlar yera muito envolicada, diría que imposible de fer con una scooter, asinas que marchemos dica an que a moto nos deixó ir, y dimpués tornemos t'a carretera principal por o mesmo camín. Ixo sí, en toda a pisteta no nos trobemos que tres u quatre motoristas más, quasi totz ells foranos, y en a parti final, yéranos solencos. Asinas que disfrutemos d'a naturaleza en intimidat.

Y dimpués de disfrutar solencos d'o puesto, d'aliviar aire puro, de veyer envistas que os visitants no gosan de veyer, y sobretot disfrutando d'a nuestra companyía l'un de l'atro, emprendiemos o camín de tornada, con más aventuras y experiencias. Pero ixo ya pertoca de racontar en o proximo post! 
 


3 comentarios:

Luis Gayán dijo...

Buen diya u nuei Marco,

T'escribié fa un tiempo ta dizir-te lo muito que me cuaca o tuyo blog. Yeras en Brasil, allora, agora en Vietnam. Me cuaca muito viachar pero nunca so estau en Indochina, m'atraye més America u Europa. De todas trazas, si m'eses de recomendar un puesto an pasar una semana, tenendo en cuenta que per a mía edat, no creigo que tienga muitas oportunidaz més d'ir enta allá, cuala me recomendarbas?

Remato ya, pero te quereba felizitar per o esfuerzo que fas; porque en aragonés ye importán trobar testos bien escritos e intresans, e leyer os tuyos articlos, tan plenizos d'autividaz e con un aragonés muito rico e natural, ye bella cosa d'agradeixer, toz istos articlos, de seguras, que chuntos farían un buen libro de viaches. Que vaiga bueno.

Choben dijo...

Ola, Luis. Qué goyo fan comentarios como os tuyos. Me fas muito feliz 😀

Pues sobre puestos, no te sabría decir, porque pende muito d'os tuyos gustos y as tuyas enerchías. Sobre gustos, en Asia trobarás de tot, asinas que de seguras bell canto te encantará. Ixo sí, d'enerchía, se'n amenista y muita.

Ta una semana tranquilet pero sin aburrimiento, te recomendaría Camiguín u Siquijor en Filipinas. Si lo que quiers ye diversidat cultural y exotismo, Zamboanga tamién en Filipinas 😊

Luis Gayán dijo...

Muito agradexito Marco; ya veigo que te tira muito Filipinas. Per zierto, plego de veyer o tuyo video sobre as grafías e m'ha cuacau muito.