7.3.23

Ent'o casorio de Hoa y Carlos: parellas vietmañicas

Istas cosetas virtuals d'os ya arcaicos blogs, y d'os retes socials y o internete en cheneral, de cabo quan trespasan os cosers virtuals y pasan a lo fisico. Ya me pasó fa anyos con o mío buen amigo José Alberto León, y agora m'ha tornau a pasar. Y ye que, dende fa meses, Carlos Cubero Ruesca me comentaba istos posts que voi escribindo sobre Vietnam quan los anunciaba en o Facebook, y me charraba d'as cosas que ell iba aprendendo d'o Vietnam por a suya muller Hoa. Y en istas que en prencipiar febrers recibié un mensache privau suyo convidando-me a lo suyo casorio, a man de Hanói. Bueno, en verdat, a segunda metat d'o suyo casorio, pos a primera parti estió en Zaragoza, do vive a feliz parella.

Ta yo yera toda una honra y ascape le'n comenté a Phương, que tamién se mostró muito ilusionada, y o diya 19 de febrers nos plantemos en o lugar de Quán Gỏi, a una hora en moto dende Hanói. M'hese feito goyo de parar una mica más a fita, pero febrers ye estando un mes muito barrenau. D'atra man, tenié tant mala suerte que ixos diyas pillé cagaleras, pero chusto ixe domingo ya rematoron, encara que yera feble de raso y tampoco no m'atreveba a minchar ni zorrupar quasi cosa. Tamién, entre que no sabébanos o camín y que o desayuno encara me costó dicherir-lo, pos i arrivemos una mica tardi.

Pero a la fin i arrivemos y tot o mundo nos recibió con muita hospitalidat, como ye costumbre entre istas buenas chents. Y encara se feban más contentos quan les deciba las quatro paroletas radidas en vietnamita que sé decir. A ceremonia de casorio que heban aprestau yera intima, sin guaire chent t'os costumbres vietnamitas, y muito millor dende l'envista forana que s'estima más de tranquilidat y no de guaires barifurrallas. Tot y que pleguemos a ixo d'as diez coladas, o matrimonio, con a filleta de dos anyos, Izarbe, encara yeran fendo-se as tipicas fotos con a cinquentena de personas que bi heba, y con tot o caos y movimiento propio d'istas fitas, dimpués de saludar breument, Phương y servidor saliemos difueras, t'a puerta d'o pabellón, y ascape Carlos y Hoa salioron a saludar, y en o caso de Carlos, tamién a descansar-se una mica d'a faradula, y comentemos as fotos retocadismas que heban ficau en a entrada d'o recinto (nota: bell amigo tamién m'ha contau bella experiencia divertida con citas tinder con mesachas de fotos retocadas). Teniemos suerte tamién que pleguemos chusto en a ceremonia d'intercambio d'ancestrals arras de plata, costumbre que trucó o ficancio d'os vietnamitas y que aproveité ta explanicar-le a Phương.

Carlos iba tot pincho y poliu con o trache aragonés, mientras que Hoa iba no menos polida con vestido y chapero royo vietnamita (ao dai). A la tradicional comida vietnamita d'istas fiestas, que ye he explicau en atros casorios, se le sumaba a magra de Teruel, cecina de toro, fuet de ciervo y olivas que Carlos heba traito dende Aragón. Y tamién vin de Carinyena, que aproveitó más que más Phương, que como ya he dito bella vegada, ye experta en vins. Pero no bebió de vaso no... sino de bota! Y ye que Carlos heba traito a ota que l'heban regalau por o casorio, y Phương, con prou arte, s'atrevió con a tradición! Ascape pasemos a la cocina d'a casa, un puesto más intimo y tranquilo do chentemos con a familia de Hoa, y os propios Carlos y Hoa: toda una honor ta nusatros, y aproveito istas linias ta agradeixer iste tractamiento tant especial. O matrimonio, como ye de dar en istas celebracions, y más encara en Vietnam, iba y veniba atendendo a os convidaus, y a Carlos lo veyeba baldín baldán con tanto trachín y tanto chupito de vin y licor de roz. Estoi que Carlos ye d'o mío equipe: copón quanta parafernalia con istas cosas, con o feliz que se'n ye con as cosas contra más simples! Manimenos, Hoa pareixeba más feita a las formas vietnamitas.

Carlos y servidor aproveitemos a charrar en espanyol mientras horas, y yera muito intresant de comprobar como as nuestras experiencias con parellas vietnamitas teneban muitas similitutz. Me comentó cómo se conoixioron, os suyos contextos vitals, que no tardoron guaire en formalizar-se y cómo Hoa treballaba tanto que si no por a mediación d'un amigo en común no s'hesen conoixiu. Y chusto ixa ye una d'as cosas que a ormino discusto con Phương: valuro muito que siga tant treballadera, pero de cabo quan me fería goyo que se relaixase más y disfrutase d'a parella u de tiempo libre ta ella mesma, y más encara en un esdevenidero familiar. Tamién estiemos d'alcuerdo en que as parellas vietnamitas son un amor puro, encara que de cabo quan pueden superar a os propios aragoneses en tozudez.

Charremos tamién d'a espectacular evolución economica de Vietnam en tant pocos anyos, plegando a livels que no han d'invidiar a os espanyols agora mesmo, d'o corazón puro que'n son, tamién t'os foranos, a pesar d'a suya historia colonial, y tamién de bell aspecto a amillorar, como o tractamiento d'as basueras u o esprito d'escular que beluns tienen, más que más en puestos turisticos. Nos vagó de compartir bella critica enta Aragón y as suyas chents, más que más relacionada con parolas de doble filo u charrazos por dezaga, y tamién de comentar cosas que yo trobaba a faltar en Aragón y que no tiengo en Vietnam, como a posiblidat de caminar tranquilament por a carrera, sin trafico ni ruideras. Y Carlos tamién me charró d'una d'as suyas pasions: a barra aragonesa! M'explicó a historia d'o chuego, cómo se normativizó fa quasi un sieglo y cómo s'achuntan en l'Actur a practicar y chugar, amostrando-me videos. He de confesar, con vergüenya, que soi un analfabeto d'a barra, y que gracias a Carlos, que ye toda una institución en o chuego, en aprendié muito. Tanimientras, Phương, que no nos podeba seguir en espanyol, se metió a charrar con a familia vietnamita. Dimpués me sincusé con ella, pero ye que o charrazo con Carlos yera muito rapido y entreteniu, y prou que a ella no l'importó.

A ixo d'as dos, u talment as tres, Phương y yo marchemos d'o casorio, estando os que "tranquemos o guariche", mientras a pobreta -y guerrera- d'Izarbe yera baldada y carranyada con tanta movida. He de confesar que no soi guaire de casorios ni ceremonias, que m'alegro de no estar en Zaragoza porque me'n soi librando de muitos, y que as primeras vegadas que asistié a ceremonias vietnamitas las veyeba intresants pero que agora ya me cansan, pos son encara muito más faranduleras que no as espanyolas. Sindembargo, o casorio de Carlos y Hoa, parella vietmañica como ells dicen, estió muito muito especial. Primer, por pasar a conoixer fisicament a una persona que prencipié conoixiendo virtualment, esdevenindo amigo. Segundo, por a propia naturaleza d'a parella en a mía situación personal actual y a de Phương. Y tercero, por a grant cantidat de similitutz que tenébanos en as nuestras experiencias.

Phương tamién paró cuenta de que os foranos aragoneses somos buena chent, muito intresaus en a diversidat cultural y respetando as tradicions d'os puestos. Ni yo ni Carlos respondemos a o arquetipo d'occidental intresau y fachendoso que vien ta Hanói a fer negocios y diners, sin respetar ni mostrar intrés en o local, arquetipo que ella s'ha trobau muitas vegadas en os suyos treballos en interpresas multinacionals. Tamién habió de charrar con Hoa bella cosa sobre o volumen y os tonos que emplegamos os occidentals, y encara más os aragoneses, quan charramos, y que bella vegada nos ha traito desencuentros que habrían d'haber estau inocents. Y sobre tot, paremos cuenta d'a buena conexión que fan as parellas vietmañicas!

3 comentarios:

Anónimo dijo...

Muito buena la cronica!

Anónimo dijo...

Gracias por la crónica!

Choben dijo...

:-)