20.1.23

Ent'o mundo rural d'o sur d'a Indochina: Kampong Khleang, Châu Đốc y o Mekong


Ya me conoixetz, y a semaneta por Camboya no heba de limitar-se a os reclamos turisticos de Angkor y os monumentos de Phnom Penh, si no que prou que heba d'esforigar una mica más en un continent que por seguridat lo permite. Asinas, con a Marqueta 16 que pillé en Seam Reap, o zaguer diya que i estié m'eslampe por zonas rurals, en a marguín d'o lago Tonlé Sap.

En primeras marché t'o puerto de Chong Khneas, encara en a propia Seam Reap, una mica ta conoixer a zona y tamién ta informar-me de barcos que conectasen Seam Reap con Phnom Penh, pos antismás bi'n heba, pero agora en o centro d'a ciudat totz me deciban que no bi'n heba. O mío zaguer recurso estió demandar-ne en o propio puerto, y astí ya me rematoron de confirmar que habría de prener un bus ta marchar ta Phnom Penh. Facié la d'aquell, pero encara me vagó de fer una gambadeta por o chicot bico de palafitos en l'augua con una colla de mesachetz chugando a billar que, chunto con l'amabilidat d'a chent y a ulor a chafarote y potrerizo, me tresladó a Filipinas.

Sin guaire más a fer en o puerto, con a Marqueta 16 disfrutando de lugarichons y paisaches rurals, preté a fer o camín que endrezaba enta Kampong Khleang, o más grant lugar sobre o lago d'a redolada. Ta dentrar-ie caleba bosar una detrada barateta, pero no pas tant barateta si t'aganaba d'incluyir un paseyo en barca. Miguel ya m'avisó de que no pillase lo paseyo y que, malas dentrar en o lugar, demandase a la chent local de fer-lo, que me saldría más barato y a experiencia sería muito millor. Y asinas estió. Primero, arrecorrié o lugar luengizo de dos rúas que a os suyos costaus teneba galachos y casas sobre os galachos, de camín embarduquiau y sin asfaltar, ninos chugardiando por totz os costaus, y basuera, muita basuera. Aquello me fació muita alcordanza a bells puestos de Filipinas, más que más en os arredols de Zamboanga. A chent no charraba anglés, pero contrario a Vietnam, d'una traza u d'atra feba por entender-se y entender-me, asinas que de bitibomba.

A la fin, a base de demandar y charraputiar con a chent, m'enfiloron ent'a una d'as casichonas, a la fin d'o lugar, an que una viella muller s'ufrió a fer-me una gambadeta por o lugar en a suya barquichuela, levada por ella mesma y por a suya nieta de 12 anyadas. En verdat, no lo feban por dar-me a vuelta, sino porque heban de mercar en esferents casas que feban de botigas alto de l'augua, y me demandoron si quereba ir con ellas. Prou que sí! Muito millor que qualsiquier producto enlatau turistico! Facié fotos y miraba de comunicar-me con ellas, encara que yera envolicau en no charrar a mesma luenga. Nos faciemos buenas risas por tot o camín, y me trucó muito o ficacio cómo aturoron en una d'ixas casichonas y a lola pretó a charrar con atras dos viellas, que en verdat, antimás d'amigas, yeran as farmaceuticas de l'aldeia aquatica, y le vendioron pildoretas de paracetamol a la muller. A chent con a que nos trescruzábanos saludaba y charraputiaba una mica, de vegada que le deciban a la muller bella cosa que yo entendeba como "Suerte, eh! Yes fendo negocio hue!". En rematar a cursa, dimpués de una hora radida, me despidié d'ellas deixando-les una buena propineta que metió felices a totz, pero más encara a la nina, pos a lola en cuentas de pillar os diners, les ne dio totz a la suya nieta.

Quasi con a glarimeta me despidié y encara chenté un entropán (u bella cosa asinas) que merqué en un postichón d'o lugar, ta rechirar una mica en atro lugar aquatico, dito Kampong Phlok. Malas plegar en a puerta d'o lugar, guardias malhumoraus y vendedors invasivos me trancoron o paso y me dicioron que teneba que bosar dentrada. -Ok, chirmán, no s'en faiga! Y quan marché t'a taquilla, nomás ufriban combinaus turisiticos enlataus por un pre de 30 euros o más barato. Que les peten. Dimpués, en Google puetz mirar que as opinión son prou negativas, que ye un timo. Tornando ta Siem Reap sin buscar-lo pasé a o canto de bells templos de Angkor, a muitos kilometros d'os principals que heba visitau os diyas d'antis, y con os que facié cuenta d'a extensión d'a megapolis. Por desgracia, a dentrada de dos diyas me s'heba caducau y no podié veyer o lusco dende astí, pero aganar m'aganaba.

A mía segunda incursión en o mundo rural d'o sur d'a Indochina estió ya en Vietnam, en concreto en Châu Đốc, lugar mugatizo do arrivé con un barco por o río Mekong. Por un regular, t'ufren muito más ir-ie en bus que no en barco, y encara que no ye difícil trobar a información de cómo fer-lo en barco, que prou que ye muito más intresant, tampoco no creigatz que ye fácil. Como curiosidat, has d'aturar en un par de guariches en a muga fluvial ta fer o control de pasaporte, an que prou que no heban ixuplidau de ficar bella botigueta de venda de beliquetz. En Châu Đốc, que no plega a os 200,000 habitants, facié una nueit, que aproveité a caminar por o paseyo fluvial, bien aprestau y an que familias yeran chugando con os ninos, totz te saludaban y mesmo bi heba un grupet de chent adulta danzando salsa... Sin de mosica! A l'atrol diya no teneba un plan fixo, sino caminar y disfrutar d'o puesto y d'as suyas chents, y asinas facié, caminando por as casas d'a marguín que feban bicos aquaticos que, sin salir d'a pobreza, ufriban una vida muito más digna que os lugars aquaticos camboyanos y prou que filipinos.

Una mica como sincusa d'a caminata, y en modo Pokemon, prencipié a demandar a la chent do podeba tastar una d'as especialidatz d'a redolada que Phuong me comentó: a carne de rata! Totz se'n rediban y me deciban que ya no se'n vendeba en restaurants, que yera viedada. Pero yo no reblé y m'arrecorrié tot o lugar caminando varias vegadas, demandando a la chent, chugardiando con os ninos, y con os ladyboys y una colla de mesachetas chitando-me pedretas y fendo-se risalletas quan pasaba d'un costau ta l'atro. Ixa chent no teneba cosa a veyer con a de Hanói! A la fin veyé a carne de rata en un mercau, pero me dicioron que no la podeban cocinar, que nomás la podeba mercar y dimpués me la cocinaba en casa, y como yera en hotel, pos no yera posible. Me'n quedé con as ganas!

De Châu Đốc marché ta Cần Thơ, ciudat que ya heba visitau en 2020 antis d'a pandemia. Atra vegada más, o sur de Vietnam me daba a vida que o norte no remataba de dar-me, encara que o clima y a mía aversión a o fredo nortenco, chunto con o estrés d'o treballo y d'a grant ciudat, tamién aduyen a fer ixa imachen de contraste. O viache total, con as remeranzas a Manila y a reflexión sobre si quiero tornar a ixo u no, as posibilidatz que ufre Vietnam, pero tamién os suyos contrapuntos, más que más nortencos, ye estau decisivo ta dibuixar o mío esdevenidero en una anyada que tot pareixe indicar será crucial en a mía vida. 




No hay comentarios.: